Właściciel bloga: lela041

მე მთა ვარ უშენოდ უირემო,
გორის სალოცავი უზარებო,
გამომშვიდობება უიმედო,
სახლი–უმეზობლო, უკარებო.

უშენოდ ციხე ვარ მილეწილი,
ქვეყანა უსოფლო, უქალაქო,
ბარათი უმიზნოდ მიწერილი,
მდინარე უტბორო, უკალმახო.

უშენოდ ტურა ვარ მარტოხელა,
ატამი–ჭიისგან გამოხრული,
ობოლი არწივის გამოხედვა,
აფიშა–ჯუნგლებში გამოკრული.

უშენოდ დროშა ვარ დაშვებული,
მხრებზე დაფენილი თმა–ჭაღარით,
ცხვარი–მგლის ხროვაში გაშვებული,
საქმეჩავარდნილი მაჭანკალი.

უშენოდ ცრემლი ვარ უმარილო,
წყარო–სულ ბოლომდე დაწრეტილი
გამცემის ხუმრობა უადგილო,
სიმი–გიტარაზე აწყვეტილი.

უშენოდ ღამე ვარ–უძინარი,
ხევში დაკარგული უხმო–ექო,
დარდით ავსილი და უცინარი
უშენოდ ლექსი ვარ–უპოეტო

კათოლოკოს-პატრიარქი

საქართველოს ლოცავს,
საქართველოს გარეთ მცხოვრებ ქართველებზე მოთქვამს:

მათ ხომ დედა საქართველო
ენატრებათ გულით
და თან დააქვთ ჩვენი მხარის
დიდი სიყვარული.
ღმერთს შევთხოვ, რომ სამშობლოში
დააბრუნოს ყველა,
შეძლებოდეთ გამრავლება,
ერთმანეთის შველა.
მჯერა გაერთიანდება
საქართველო მალე,
კვლავ დაგვლოცავს ღვთისმშობელის
მომღიმარი სახე!! shobas gilocavt

ბევრი ცრემლი დასდენიათ ქართველ დედებს,

ცრემლი ჩვენთვის გასაკვირი როდია.

სიყვარული უსაშველო ვიცით,მაგრამ

სიძულვილიც უსაშველო გვცოდნია.

თუ დაგვჭირდა ძველებურად გავმგელდებით,

ქართულ დროშას ვარსკვლავებში ავიტანთ,

სიკვდილშიაც ლამაზი ვართ ქართველები,

სილამაზეს საფლავებშიც ჩავიტანთ.

ქართლის გულო,ნეტა როდის გამრთელდები,

მომხვდურებმა ასე როგორ გაგთელეს?

ღმერთსაც უყვარს დალოცვილი ქართველები

და ეს მიწაც ღმერთმა მოგვცა ქართველებს.

გაზაფხულზე ვაზის სულში ავფეთქდები,

ჩემი სული შენს სულს ჩახუტებია.

არასოდეს ბერდებიან ქართველები,

ქართველები ჭაბუკებად კვდებიან

დაბრუნდით ქართველებო!
საქართველო დედაღვთისმშობლის კურთხეულია,
უფალმა ქართველ ერს დაუთმო თავის წალკოტი,
სხვაგან სად არის მონატრება ისე ძლიერი,
როგორც სამშობლო, საქართველო, ღვთისგან ნაბოძი.
ქართული გულით გადაშლილი სითბო სად არის,
ვის მიაქვს მიწა სამშობლოდან გულში ჩაკრული,
ქართული ხმათა შეძახილი, ცეკვა-თამაში,
აქ არის წმინდა სიყვარული ქართულ მამულში.
დრო იყო როცა ტყვედ წასული ბევრი ქართველი,
ცვიოდნენ ზღვაში საწამლავით თავებს იკლავდნენ,
ტყვედ წაყვანილნი თავისუფალ დროს რომ ჰპოვებდნენ,
ერთხელ ნაბოძებ სიცოცხლესაც გმირად სწირავდნენ.
შორს ტრამალებში, აქეთ-იქეთ გადაფანტულებს,
ფიქრებში წასულთ, ძილ-ღვიძილში ჩაესმით ეს ხმა,
გაფითრებული წამოხტება შორს მყოფი დარდით,
ცრემლით დანამულს: - ჩამოდი დედა!
ვერ დაიბრუნებ ვერ აღიდგენ იმ დანაკარგ დროს,
დედა, რომელმაც პაწაწინა ჩვილი დატოვა,
გაჭირვებისგან გადიხვეწა ლუკმა-პურისთვის
და ყოველ წამში თავის შვილის ნახვას ნატრობდა.
მე მუხლ მოყრილი ვევედრები უფალს სანთელთან,
ბევრი დუხჭირი ომთა-ბრძოლა გადავიტანეთ,
დაბრუნდით ყველა სამშობლოში ქართველო…

მე ვარ მდინარე მთიდან მომსკდარი,
მკერდზე მაყრია ვნების ლოდები,
თუკი ვერ გნახავ ჭალის პირებზე,
ზღვას შევერთვები ჩუმი გოდებით.

მოდი ჩააწან თმები ტირიფებს,
წვივები ტალღებს შემოაგებე,
თბილ ტერფებს ვნებით გადავაკვდები
გავწუწავ კოცნით შენს ტკბილ ბაგეებს.

მოდი, მკლავები ჩამხვიე ტალღებს,
სიყვარულისკენ გავინაპიროთ,
ციდან კურთხევად წამოსულ წვიმის
პეშვებით გაფრქვევ მზიურ საფირონს.

მე ვარ მდინარე, შენზე ოცნების,
ქუჩებში ვნება დამაქვს ზმორებით,
შენს სახელს ვხატავ კედლებზე, ქვებზე
ცისარტყელების ფერად ზოლებით.

ამ გაზაფხულზე თუ ვერ გავუძელ
შემომატებულ ტრფობის ნიაღვრებს,
ვერ დამიკავებ თმენის ჯებირით
და სიყვარულის ტალღით მიგანგრევ.

შენ უნდა გახდე ჩემი ქალთევზა,
ტალღებად გრძნობდე ჩემს გულისცემას...
ახლაც მდინარის ნაპირთან გელი
და მოლოდინში ვძერწავ ამ სცენარს

ადამიანი ვარ...რთული და მარტივი...
სულ ცოტა მტკივა და სულ ცოტა მახარებს,
ზოგჯერ ბედისწერა იჭრება კარტივით,
ეკლიან ბილიკზე ფეხშიშველს მატარებს.
ადამიანი ვარ...სუსტი და ძლიერი,
ცხოვრებამ მასწავლა ყველაფრის ატანა,
ჩემს სულში ხანდახან კეთილი იმარჯვებს
ხანდახან ბოროტს სურს თავისის გატანა.
ადამიანი ვარ...მე არც ერთს არ ვგავარ
ვერც ანგელოზს ვთმობ და ვერც ეშმაკს ვერევი,
ჩემს სულში ხანდახან ხარხარებს სატანა,
ხანდახან ანგელოზს ჩამოსდის ცრემლები.
ზოგჯერ არაფერი მაღელვებს ამ ქვეყნად,
ზოგჯერ სხვისი დარდით თვალცრემლიანი ვარ
ეშმაკს და ანგელოზს თავისი ადგილი აქვს...
ჩემს სულში რადგანაც ადამიანი ვარ...