Blog
Czymże jest miłość...?
Czyż to nie ból serca
Nienawykłego do tak mocnego uczucia?
To tak jak ból mięśni nazajutrz po biegu.
Taki sam, a jednak taki inny.
Czyż to nie choroba duszy,
Której nazwa brzmi tęsknota?
To tak jak katar.
Niby nic, a jednak dokucza.
Czyż to nie pożądanie
Rozpalające ciało i duszę do granic wytrzymałości?
To jak głód i pragnienie
Wycieńczonego postem człowieka,
Które doprowadza prawie do szaleństwa.
Ciało płonie, dusza kona...
Czyż to jest miłość?
Tak, to właśnie ona...
W domowym zaciszu,wczesnym rankiem
słońce nieśmiało zagląda w oczy oknom.
Kolejny tydzień pijemy kawę tylko we dwoje,
na szczęście nie dotyka nas samotność...
Każdy kąt w domu jest już wysprzątany,
nawet lustra i szyby srebrnym blaskiem lśnią.
Tylko świat wokół - zagubiony,chory i poplątany,
przygląda się ludzkiej rozpaczy,strachowi i łzom.
To,co normalne tak niedawno było,
wśród opustoszałych ulic wydaje się świętem.
Długi spacer,śmiech dzieci,gwarna kawiarnia -
nagle wszystko jest niemożliwe,choć to niepojęte.
Może to Bóg postawił przed nami wyzwanie,
byśmy wreszcie mogli powędrować w głąb siebie...
Zacząć doceniać najmniejszą życia chwilę,
wzajemną bliskość,zdrowie i gwiazdy na niebie.
Wysprzątajmy sumienia,wyrzućmy zachłanność,
niech Bóg widzi,że nam serca srebrnym blaskiem lśnią,
by ten świat ,teraz zagubiony,chory i poplątany,
nie musiał więcej przyglądać się rozpaczy,strachowi i
łzom.(net)
... powiecie ? ;))) nie nudzi Wam się w domach ?;)
...Myślę, że mogę zwracać się tak do Ciebie
Bo kiedy jesteś ze mną w smutnych chwilach czuję się jak w
niebie
Jesteś osłodą życia, czasem tak gorzkiego
Tak bardzo potrzebuje wsparcia niewielkiego
Dlaczego wcześniej przyjacielu dobry Cię nie poznałam?
A po tak krótkim czasie mocno zaufałam
Latarnią mi jesteś w noc ciemną na morzu
Ptakiem, co tak lekko unosi się w przestworzu
Ciepłem przemiłym w chłodny dzień zimowy
Zielenią soczystą, co pojawia się w dzień majowy
Czuję, że na Ciebie zawsze można liczyć
Masz w sobie wiele czułości, a w sercu słodyczy
Kiedy z Tobą rozmawiam w sercu kwiaty rozkwitają
Oczy tak pełne łez przed chwilą znów się uśmiechają
I za to słońce każdego ranka, pięknie Ci dziękuję
Ono w duszy mojej radość i miłość potęguje.
***...ELŻBIETKA...***
zastanawiam się ile śladówTwoich stóp
ukazałoby się na na ziemi
znacząc szlak Twojego nauczania
stokrotnym echem budząc zdumienie uwierzenie
i czy mocą słowa czy cudów czynieniem
.
czego bardziej oczekiwali idący za Tobą
wtedy i oczekują dziś
i jak bardzo staramy się według Twojej nauki
żyć
.
w piaskach pustyni i na brzegach Genezaret
gdzie fala łagodnie obmywa ...i kamienie
jawiły się nadziejnymi kwiatami skromnych
powołanych którzy poszli za Tobą
nie do końca pojmując Ciebie
.
na drogch od miasta do miasta
od serca do serca i duszy człowieka
na tej ostatniej Via Dolorosa
na której zakwitły czewienią krwawą
jak płatki róż z kolcami cierniowej
zwątpieniem w Ciebie gdyś zmarł
i w zmartwychwstania trudną wiarę
po poznanie przy chleba łamaniu
.
a ileż wątpliwości rodzi się i w nas
gdy w boleści czas - po ludzku ślepi -
nie czujemy Twojej obecności
.
rozpaczliwie szukamy śladu Twoich stóp
nie bacząc że idziesz za nami
dajesz nam siy byśmy mogli udźwignąć
swój krzyż
oddalaj zło...i dziś
.
nadzieję mam że w nas wierzysz
nawet wtedy gdy omracza nas
wątpliwości cień w Ciebie
podawaj rękę jak tonącemu Piotrowi
wybaczaj jak jego po trzykroć zaparcie się
błagamy:
"Święty Boże, Święty Mocny, Święty a Nieśmiertelny-
zmiłuj się nad nami ..."
.
szukam Twoich śladów w sobie
nie tylko w ten święty
i przerażenie budzący - czas ( net)
Hey. Jak tam żyjecie w czasach apokalipsy ? ;)
Życzę nam Wszystkim - w tym trudnym czasie -
- SZCZĘŚCIA -
bo w nim wszystko mieszka:
zdrowie, pomyślność, przyjaźń i miłość,
ludzka życzliwość - też!
Niech jest ono z nami w tym kształcie,
w jakim jawi się w naszych marzeniach i snach!
.
Szczęście?
.
– ulotna mara,
co jawi się i ginie.
Poznajemy jego smak,
gdy cierpienie minie,
cierpienie ciała lub duszy;
gdy unikniemy - zła,
gdy doświadczamy - dobra
i dzielić je chcemy
z innymi.
.
Jak miłość, tak szczęście
niejedno imię ma.
Tak różną postać przybiera,
że gdyby uciekło
- to szukać daremnie!
Dlaczego?
.
Bo trudno ustalić
rysopis uciekiniera.
K. Kermel
<<<<Portret kobiecy>>>> - Wisława Szymborska
Musi być do wyboru,
Zmieniać się, żeby tylko nic się nie zmieniło.
To łatwe, niemożliwe, trudne, warte próby.
Oczy ma, jeśli trzeba, raz modre, raz szare,
czarne, wesołe, bez powodu pełne łez.
Śpi z nim jak pierwsza z brzegu, jedyna na świecie.
Urodzi mu czworo dzieci, żadnych dzieci, jedno.
Naiwna, ale najlepiej doradzi.
Słaba, ale udźwignie.
Nie ma głowy na karku, to będzie ją miała.
Czyta Jaspersa i pisma kobiece.
Nie wie po co ta śrubka i zbuduje most.
młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.
Gdy oglądam się za siebie, nie pamiętam,
żeby Ciebie nie było.
To dzięki Tobie jestem teraz szczęśliwa,
bo mam kogoś, kto od smutków mnie odrywa.
Dzięki Tobie czuję się pewniejsza,
nabieram odwagi, jestem silniejsza.
Dzięki Tobie każdy dzień jest pełen uśmiechu,
Twoje głosy słyszę w każdym echu.
Tylko przy Tobie jestem sobą,
nie staram się być inną osobą.
Mam na kogo liczyć, mogę przy kimś płakać,
rozmawiać o głupotach i z radości skakać.
Dzięki Tobie mam wszystko,
mam największy skarb,
mam Twoją przyjaźń
-to najpiękniejszy dar.
Kochany Adasiu pragnę podzielić się z Tobą tą piękną muzyką i zaprosić Cię na daleką wycieczkę na skrzydłach marzeń....
