Ona

nie była idealna.

We włosach wiatr hulał

zostawiając chaos.

Myśli też miała rozczochrane

tylko w oczach ten błysk przyciągał

cudze spojrzenia.

I pisała wiersze

On

nie był amantem.

Zwykły - niezwykły człowiek

Ukrywał marzenia

w świecie pełnym muzyki

własnego serca.

Uśmiechał się ukrywając ból.

I czytał jej wiersze.

Oni?

Jeszcze Ich nie ma

choć istnieją

bez reszty - fascynacją siebie.

Dłonie odzyskując ciepło

dotykają marzeń rzeczywistością.

Idealni dla siebie

nieidealni dla świata.

Odnaleźli bezpieczną przystań

- między wersami życia.

Lubię to! 10