Właściciel bloga: leo86

სიტყვის მაგივრად გეტყვი რითმებით,
თუკი გავბედავ ბოლომდე სათქმელს
ქარებს მაგონებს ეგ ხშირი თმები,
შენი თვალები ჰგავს უცხო სასმელს.

თითქოს იღვრება შენგან სინაზე
და მეც ფიქრებმა ფიქრი წამართვა.
..ალბათ შენს სახელს წერენ სილაზე,
მე კი ვერ შევძლე რითმის გამართვა.

სხვები შენ ალბათ ბევრს გიმღერიან,
ან გაღმერთებენ, ან ირევიან.
როცა გხედავენ, არ გიბღვერიან,
ალბათ ისინი არც ილევიან.

ძნელია, როცა მოგწონს ლამაზი
და როცა იცი, რომ მართლა მოგწონს,
ის შენთვის არის ძვირი ალმასი
და შენი ფიქრი მასზე ფიქრს მოგთხოვს.

რა კარგი იყო შენი ყურება,
არ ვიცი რატომ, მართლა არ ვიცი,
ფიქრთან მომინდა შეპასუხება
და უშენობას უკვე განვიცდი.

იმას არ ვამბობ, რომ შემიყვარდი,
არც იმას ვითხოვ, შენც შეგიყვარდე.
.. მე არასოდეს მომირწყავს ვარდი,
ან მე საერთოდ ვინ მანდობს ვარდებს?

სულ ცოტა ხნის წინ აღმოვაჩინე
ამ ცხოვრებაში ჩემი მისია:
თურმე ვინც…

გითხრა რა იყო?
არაფერი. . . მინდა აქ იყო.
დარდი გაგიყო
უშენობამ იცი რა მიყო?
სული დამძიმდა…
არაფერი აღარ მახარებს...
სევდა მაწვიმს და
ცრემლი კოცნის დაღლილ წამწამებს.
ყველა შორი და . .
ახლო მდგომი უფრო დუმდება.
ის ვინც მოვიდა
არ მოსული უკან ბრუნდება..
გზები გაიყო...
ცა გაიღო...
გული გაიპო…...
ბნელმა ნათელი შემიცვალა
და მზე წაიღო.
შველად ვეძებე შენისთანა
არსად არ იყო.
უკვე სიკვდილმაც შემიყვარა
გესმის რა იყო?!

ორი ობოლი კოცნა სიკვდილ სიცოცხლის ზღვარზე,
შენი თვალების ზეცა, ვით სიარული ზღვაზე.
უსასრულობის შემდგომ შეყრა ცხოვრების გზაზე,
მოდი ამავსე შენით მარადისობის კარზე.
მართლაც ვერავინ ხედავს, მართლაც ვერავინ ამჩნევს,
როგორ ერთდება ორი უხილავ სიტყვით სვლაზე.
მე შენ თავს აღარ დავთმობ, აღარ დაგტოვებ მარტო
დასრულდა ჟამთა სრბოლა დროა მღერისა ქნარზე.
რას ვიფიქრებდით მართლაც, ამდენ ტკივილის მერე,
თუ გაქრებოდა ბოლოს ორიათას წლის ღამე.
ჩაგიკრავ გულში ჩემო და შენ სიყვარულს დავლევ,
მიყვარხარ უფრო ძლიერ ვიდრე ვინმეს და სადმე

მე მიხარია თქვენი გულები
და ამიტომაც გიძღვნით სტრიქონებს.
როდესაც სუნთქვას ვიგრძნობთ აპრილის,
ზამთრის სიცივეს ვინ მოიგონებს?..

ვინ მოიგონებს სევდით განთიადს,
ანდა სიბერეს, სიშიშვლით ქცეულს.
როდესაც ხმათა მრავალჟამია,
როდესაც ღვინოს მივართმევთ სხეულს.

იგრძენით სხივი მხურვალე ტანში,
შლეგი გრიგალი ტალღოვან თმაში.
იგრძენით, როგორ აფეთქდა თმენა.
იგრძენით რომ არ დაბერდა ვნება.

ო, რა გიჟია... მარტის კვირტებში
აპრილის სუნთქვის მხურვალე განცდა.
მთვარის ქორწილში მზე, რომ გადნება
და ზღვის ტალღებში ბილიკით ჩავა.

გულში მომწერეთ, წერილი გულში.
იქ, სადაც სისხლი მუდამ მთვრალია.
თქვენი შეგრძნება მე მინდა სულში.
ფიქრებთან გრძნობა გადამდნარია.

როგორ მიყვარს თქვენი მზერა,
სადღაც ცას , რომ სიღრმეს სტყორცნის.
გულს, რომ სული ეფინება,
კრძალვით მზესთან თოვლიც მოდის.

გადათუთქულ მარგალიტებს ერთად,
წამწამებთან შეგიგროვებთ ლოცვით.
არ გამიქროთ, გევედრებით ზეცა,
ეს ცა ჩემთან სიყვარულით მოდის.

შალვა ლონდარიძე

წუთი მინატრია,წუთი ღიმილების,
მსურდა არ მქონოდა ბედთან ჩივილები,
დილა მინატრია მზით და სიხარულით,
მუზა წაკიდებულს დიდხანს სიარული.
ღამე მინატრია,ღამე გაგიჟების,
ახლოს მოარული თბილი ნაბიჯები.
სახლი მინატრია სითბო ავსებული,
გული ნაერთგულებ გრძნობით გავსებული.
ყველა აღტაცება ლექსად დაწერილი
წამი საათამდე თმენით გაწელილი.
მართალ თვალებისთვის ცქერა ბედნიერი,
ნდობას შეჩვეული, გრძნობა ნებიერი.
ლოცვა მინატრია,არა შიშნეული,
გული იმედიან ფეთქვას მიჩვეული,
ხელი მინატრია,მხრებზე შეხებული,
თუნდაც ჩითის კაბა,ოღონდ შექებული.
ასე იმედ-იმედ ვკეცე განთიადი,
ვეღარ გავიზარდე, ვეღარ ავფრთიანდი.
ბედს რომ მოველოდი,ნატვრებს მახარებდა,
სხვასთან წავიდა და ჩემზე ხარხარებდა.

ლურჯი ცა ისე ცივია, რომ ნაცრისფერ

წვიმის წვეთებით აგიხსნი სიყვარულს,

ო როგორ მტანჯავს შენი სიტყვები,

შენ რა ლამაზი იყავი მაშინ
როცა მინდორში პეპლებს დადევდი,
ისევ ვიხსენებ არ მავიწყდება
თუმცა სხეულით თითქმის დავბერდი.
ნეტავ ვიცოდე რად მიმატოვე
ან გაგიცივდა გრძნობები ნეტავ?
მე სიყვარული გამიორკეცდა
თუმაცაღა უკვე ვეღარსად გხედავ.
არ მავიწყდება მე ის დღეები
როცა ჩვენ ორნი ვისხედით მარტო,
და ნეტავ ის დრო დაბრუნდებოდეს
თუნდაც ცოტა ხნით მე ამას ვნატრობ.
მინდა შევიგრძნო შენი სურნელი
და მოგეფერო წაბლისფერ თმებზე
უწინდებურად ნაზი თიტები მინდა გიკოცნო
მაგ ფერმკრთალ ხელზე.
ახლა არაფერს აზრი აღარ აქვს
სილუეტები შემომრჩა მხოლოდ