მენატრება საშინლად ის დრო როცა ფეხშიშველები დავრბოდით ეზოში და მინებს თითის წვერებზე ვუვლიდით გვერდს... როცა ბავშვები ყოველ ღამე ეზოში ვიკრიბებოდით... როცა ვთამაშობდით "დროშობანას"... როცა ბიჭები გოგოებს ვუმტკიცებდით რომ ჩვენც მათსავით ძლიერები ვიყავით და კიბეებზე გადახტომაში ვეჯიბრებოდით ერთმანეთს... როცა ფეხბურთს ვეთამაშებოდით და ჭკუაზე არ ვიყავით როცა გოლი გაგვქონდა... როცა ვეცემოდით და ადგომაში ვეხმარებოდით ერთმანეთს,გადატყავებულ მუხლებზე მრავალძარღვას ფოთლებს ვადებდით და "ვმკურნალობდით"... როცა ზღვაზე ერთად მივდიოდით ყველანი და ტრუსიკებით ვბანაობდით ყველა ერთად.. როცა ლამფის შუქზე დერეფანში ვიჯექით და ვყვებოდით საშიშ ისტორიებს ან "უჟასტიკებს"... როცა შუქის მოსვლაზე ყველა ერთად ვყვიროდით "ურააა"... როცა გოგოები ნაწნავებით დავდიოდით და ბიჭები სულ გვიმწარებდნენ მათი დაწიწკვნით... როცა გრძნობები გულწრფელი იყო.. როცა ბიჭის ნათქვამი "მომწონხარ" გვაწითლებდა და ღამეები არ გვაძინებდა... როცა ყველაფერს თავისი სახელი ერქვა და არაფერი არ იყო ყალბი... როცა დედები თავისუფლად გვიშვებდნენ ბიჭებთან ერთად სათამაშოდ.. როცა შეგვეძლო საათები გაგვეტარებინა ერთად და არ მოგვბეზრებოდა ერთმანეთი...

მენატრება დრო როცა ბავშვობა ბავშვობას ჰგავდა... ყველაფერი ნამდვილი,ადამიანური იყო... და ეხლა.. როცა ვაცნობიერებ რომ დიდი ვარ,საშინლად მინდა ვიყო პატარა...