- Nankör dedi kendi kendine herkes nankörmüş meğer önce bunu daha sonra da acaba çok mu kötümserim diye düşündü yok yok o kötümser değildi gerçek olandı anlattığı ve söylediği bunları söylüyordu ama kendini kahrediyordu bu cümleler insanlar bu kadar kötü olamazdı halbuki rüyalarında ne kadar güzel bir dünya kurmuştu herkes mutlu herkes huzurlu ve herkes... ama öyle olmadı her zaman olduğu gibi söylenenle yapılan yada yapıldığı zannedilen yada kendiliğinden olan bir olmadı her zamanki gibi farklıydı işte onu kahreden şey asıl buydu başkalarının yapmadığı birşey için kendini suçluyor vazgeçiyor sonra dönüp tekrar suçluyordu bu aralıksız bütün boş vakitlerinde oluyordu ah ne olurdu kendi gibi düşünen biri olsaydı şu dünyada onunla konuşsaydı yapacaklarını hayal ettiklerini ve uğradığı hayalkırıklıklarını ama öyle biri olmadı onu hayallerinde yaratıyor ve sonra vakit kaybetmeden geri siliyordu çünkü bunun onu kötü etkileyeceğini iyi biliyordu yani kendi içinde birini oluşturmak aramadı denemez çünkü çok aradı o kişiyi ama galiba bulamadı galibaydı cevap çünkü bazı seçtikleri olmuştu ama hep aynı hayalkırıklığı hep aynı boşluk hep aynı... bir gün diğer günler gibi uyanmadığını farketti yani solundan kalkmamıştı bugün kendi kendine böyle deyince acaba dedi acaba ben hep solumdan mı kalkıyordu yoksa her zaman üzerinde olan ama kendini belli etmeyen bir toplumsal baskı yüzünde mi böyle düşünüyordu kalktı yataktan etrafına baktı sanki o gün herşeyi daha değişik görüyordu yada o öyle hissediyordu giyindi ve evden çıktı otobüse bindi giderken iki kişinin konuşmalarına kulak misafiri oldu duydukları şeyler onu kendinden geçirdi konuşanlara baktı iki kızdı otobüsten aynı yerde indiler durdurdu kızları ve onlarla konuşmak istediğini söyledi bir tanesi kötü kötü baktı ona belkide onu sadece oyun isteyen gençlerden zannediyordu nerden bilsindiki konuşmaları onu etkilemişti diğeri ise hiç kıpırdamadan durdu yerinde ne var demek istercesine baktı bizimki onunla her konuda konuşmak istediğini söyledi her konuda her... diğer kız ayrılmıştı yanlarından şu kötü kötü bakan oldum olası eleştirirdi onları kimseyi dinlemeden yargılarlardı onlar o hiç kimseyi öyle yapmadı herkesi dinledi çünkü herkesin kendine has bir hikayesi vardı kendine has bir hikaye yalnız kendinin oluşturabileceği kızla bir parka gittiler oturdular başladılar konuşmaya her konuda konuştular konuştukça açıldı ilk defa böyle rahat rahat konuluyordu akşam olupta ayrıldıklarında bizimkini daha söyleyecek çokşeyi vardı ama ayrılmak zorundalardı hergün akşam saatlerinde orda buluşmak üzere sözleştiler birbirleriyle günler günleri kovaladı ilk tanıştıkları günden yaklaşık olarak iki ay geçmişti bizimki son günlerde bunalıma girmeye başladı sık sık hayatın yine kötüleşmeye başladığından insanların nankörleşmeye başladığından söz etmeye başladı bu iyiye alamet değildi önce hastalandı çok hastalandı ayağa kalkamayacak kadar artık kız ona gelmeye başlamıştı hep konuşuyorlardı hep hep... kız acıyamaıyordu ona kimsenin kendisine acımasından hoşlanmadı bunu iyi biliyordu bir gün kız gene geldi onun evine zile bastı bastı bastı kapıyı açan olmadı biraz zorlayınca kendiliğinden açıldı kapı içeri girdi içerdeki mistik hava onu çok etkilemişti odasına girdi o yoktu biraz sonra içeri biri daha girdi yaşlı bir kadındı içeri giren kız onun yanına gitti elinde bir kağıt vardı kadının bu sana dedi kıza kız aldı mektubu hemen oracıkta açtı okumaya başladı okudukça kah neşelendi kah üzüldü kah sevindi kah şaşırdı bunları hiç beklemiyordu olanlar ona rüya gibi geliyordu yada kabusmu demeliydi olanlara üzüldü üzüldü üzüldü mektubu elinde sıktı buruşturup attı ve ayrıldı evden bir daha hiç konuşmadan bir daha hiç bakmadan ve bir daha hiç sevmeden çünkü onu bulduklarında cansız bedeni çimenler üzerinde öylece yatıyordu kimse açıklama yapmadı onun hakkında kimse takmadı zaten çünkü insanlar önceden nankörlerdi halada nankörler

Lubię to! 1