Məmməd Araz


Uzaq, uzaq bir şəhərin
Bir uca mehmanxanasında,
Oturmuşam tənhalıq libasında
Oturmuşam qələmimlə baş-başa
Ürəyimlə baş-başa,
Qərib evlərin qapısı
Yaşmaqlı-həyalı olarmış
Qərib olan yerdə
Telefonun da lal olarmış.

Az qalıram duram,
Təcili yardıma zəng vuram.
(Bir miyoner adından).
Yüyürərək həkim gələ,
Dərdimi soruşa.
“Tənhalıq təzyiqim
Həddini aşıb,
Yeddi yüz səksənə yaxınlaşıb...”
Həkimin əlinin təması,
Bir ilıq təbəssüm dəvası
Bəs edə bir neçə
Yuxusuz gecə...
Sonra da yeni bir
“temperatur”.
İstəsən, indi dur
Təcili yanğına zəng vur.
Hay-küyçü maşınlar
Ulaşa-ulaşa.
Yanına dırmaşa...
Deyəsən: beləcə
Məcrama sığmadım, darıxdım
Təcili yanğını yığdım...
Bir-iki bəd kəlimə,
Bir az da cərimə-
Bəs elər yarım gün.
Deyirəm özümə
Bəlkə sən
Belə bir nəticə düşündün:
Nəyinə gərək axı
İşığı sırtılmış
Dəbdəbələr,
Aşağıdan uca,
Yuxarıdan alçaq,
Görünən mərtəbələr?
Nə vermisən
Araz vadisinə,
Qarabağ düzünə
Yoluna qalxanlı qayalar,
Kəmərli çinarlar düzülə.
Axı səni
Ayağının tozundan tanıyır
Çoban Ələsgərin
əlləş-pəlləş itləri...
Ehey, pasportumu bəri,
Otel xanımı,
pasportumu bəri...

Lubię to! 4