Po kaloja në një rrugë të gjatë të mbushur plot bar , kur papritur dëgjova një zë pas meje :
Shiko , më njeh ?
U ktheva , e pashë dhe i thashë :
Nuk arrij të kujtoj emrin tënd !
Ajo tha : Jam dhimbja më e madhe , dhimbja e parë që ti ke takuar në rininë tënde .
Sytë e saj ishin si vesa e mëngjesit ...
Qëndrova disa momente në qetësi dhe pastaj fola :
Ke humbur gjithçka ,edhe dëshirën për të lotuar ?
Ajo buzëqeshi dhe nuk tha asgjë .Kuptova se lotët e saj kishin patur kohë të mësonin gjuhën e buzëqeshjes ...
Një herë ,mërmërita , më the që isha e vogël për të ndierë dhimbje .
U skuq dhe më tha : Kanë kaluar kohë dhe e kam harruar.
Pastaj mora dorën e saj dhe e bashkova me timen .
I thashë : Edhe ti ke ndryshuar .Ajo që dikur ishte dhimbje , tani është ndryshuar dhe është bërë paqe !

Lubię to! 2