გადავწყვიტე მოვმკვდარიყავი…
ადრე თუ გვიან, დღისით ან ღამით…
ვიფიქრე, დენის მავთულზე აჯობებდა თავის მოკვლა,
წვიმიან ღამით…
ვკლავდი ყველაფერს და ვკლავდი არაფერს!
მაღლა და დაბლა,
მიწაზე, ცაზე…
ვიდოდი კედლებში, როგორც კოპერფილდი
და გაყინულ მინებს ვეკროდი,
როგორც პატარა ბავშვი…
და გადავწყვიტე ისევ თავის მოკვლა…
მგონია ლამაზი მინდორი აჯობებს…
უკვე ცხადად ვხედავ
ჩემს გვამს და ვკანკალებ,
მაღლიდან ვეება მთვარე,
რომ მანათებს!
რთულია ცხოვრება,
სიკვდილი არც ისე,
არადა რამდენი ჭიები გავსრისე…
და კვლავ გადავწყვიტე ისევ თავისმოკვლა…
სიკვდილის მომენტში ვგავდი მთვრალ გოლიათს,
აკანკალებულს და ისეთ საშიშს,
როგორც სიკვდილის მელანქოლიას!
და მერე გაზაფხულდა…
ჩამოდნა თოვლი,
როგორც სანთელი და იტმასნება მთების მკლავებში…
აყვავდა ყველა…
ყველაში ერთი
და მაშინ მივხვდი,
რატომ გვყავს ღმერთი…
და როგორც წეღან გითხარით ზევით,
გაზაფხულია, მღერიან ჩვენში…

და ახლაც ვფიქრობ მოვიკლა თავი,
თუ ისევ ვიყო მე ყველას მსგავსი?!
გაზაფხულია და ჩემი გულიც,
ბებერ ხარივით მალულად ღმუის,
ამიკანკალდა ნატანჯი სული
და ვფიქრობ ისევ, რატომ ვარ ცუდი…
გაზაფხულია და გადავწყვიტე თავის არმოკვლა!
გაზაფხულია და თუ მოგბეზრდით,
მე მაპატიეთ!





P.S. დეეე, არ ინერვიულო! მიყვარხარ!
 

Lubię to! 2