19.07.2011
33, Tbilisi, Gruzja
ჩემს სიცოცხლეს აბუჩად ვიგდებდი,
ცუდი მეგონა არ ვაფასებდი,
მე უარი ვთქვი არ ვიკადრე,
მოვიდა ჟამი და გულით ვინატრე.
ტკბილმა მოგონებებმა წამიში გამიელვა,
ამიტანა შიშმა, კანკალმა და ღელვამ,
ირგვლივ უეცრად ცა წითლად ნათდება,
ჩემს წინ კი ბავშვობის ძმაკაცი ფეთქდება.
ღამეა ბნელა ვერაფერს ვხედავ,
დაბნეული ვარ სროლას ვერ ვბედავ,
გმერთს ვეუბნები ეს რა მიყავი,
მაშინ მივხვდი რომ ომში ვიყავი.
ფეხზე ავდექი ბრძოლა მომინდა,
ვხედავ რომ ყველა გვერდში მომიდგა,
მკერდში ვიგრძენი რაღაცამ გამიარა,
მთელს სხეულში კი სითბომ დამიარა.
გონებადაკარგულს სიცოცხლე მწყუროდა,
ვფიქრობდი ოჯახზე მათთან მინდოდა,
რა იყო სიცოცხლე გავიგე მაშინ,
გული მიმდის და მივდივარ ცაში.
Liczba odwiedzin: 6
ეს ლექსი მაშინ დაიწერა, როდესაც ყველა ომში გმირულად დაღუპული ქართველი ჯარისკაცების ხსოვნის სადღეგრძელო თბილი გულით, ლამაზი სიტყვებით და მთელი განცდით დაილია. დავაფასოთ და მუდამ გვახსოვდეს ისინი