Właściciel bloga: aMIRZAde

მენატრებიო რომ გითხრა ბანალური იქნება, რადგან თითქმის ყოველ დღეს მოდიხარ ჩემთან, მაგრამ სანამ მოხვალ თითქოს ვშფოთავ და ადგილს ვერ ვპოულობ, ვმოძრაობ წინ და უკან, ვღელავ, ალბათ შეხვედრის მოლოდინში. როცა გამოჩნდები ჩემკენ მომავალი, გავირინდები და შენი ტანის რხევას ვაკვირდები, ჰაეროვნად მოდიხარ ჩემკენ, მიღიმი, მესალმები, თვალს შემავლებ შენი წასვლიდან რამე ხომ არ შეცვლილა ჩემში. არა მე არ ვიცვლები. მერე როგორც ყოველთვის, ტანისამოს იხდი, გაშიშვლდები, ახლოს მოდიხარ და თითებს ვატოლებთ ერთანეთს, თითებით შეიგრძნობ ჩემი სხეულის ზედაპირის მდგომარეობას. მომენდობი და ჩამეხუტები. მე შენს გამოკვლევას ხელის თითებით ვიწყებ, თითოეული თითის ფალანგები ძვირფასია ჩემთვის, ხელის მტევნები მოწყვეტილი, ფართოდ გაშლილი მკლავები... მთელს შენს სხეულს ვგრძნობ, ფეხის თითებით დაწყებული თმებით დამთავრებული. მთელი სხეულით გეტმასნები, მკლავებზე გიწვენ და თვალებში გიყურებ... შენ ჩემს სულში იხედები და მეც სიამოვნებით მინდა გაჩვენო, ჩემს სულის ფსკერზე, ფერადი კენჭებივით მიმოფანტული ჩემში არსებული გრძნობები.. ღამით მოსვლა უფრო მიყვარს შენი, ღამე უფრო გახსნილი მეჩვენები, ნეტარებში ხარ, როცა სულ შიშველი ჩემს მკერდზე მოთავსდები. თავს ისე გრძნობ როგორც ემბრიონი დედის საშვილოსნოში, უწონადობაში რომ ლივლივებს. მე ძალიან გიფრთხილდები როგორც იმ ნივთს, არქეოლოგი რომ აღმოაჩენს წარსულში ძვირფასს და დღევანდელობაში მივიწყებულს, თუ დაკარგულს. გამუდმებით შემიძლია გესაუბრო, მაგრამ მე მოსმენაც მინდა შენი, რადგან ყოველ მოსვლაზე თავიდან ვიწყებ შენს გაცნობას. ხანდახან სევდაც მომაწვება, ეს მაშინ ხდება, როცა შენ მიდიხარ ჩემგან, იქნებ გინდა დარწმუნდე თუ მოგენატრები? მე ეს უფრო მაბრაზებს და კალაპოტიდან გადმოვდივარ, მოგდევარ, გეძახი, ვღმუივარ და აქეთ-იქეთ ვაწყდები. შენსკენ ლტოლვაში ვიმსხვრევი როგორც მინა, ათას ნაწილებად. მერე მთელი ღამე უძილო მყოფი ვიცლები და ვიღლები ემოციებისგან და შენც მოდიხარ ისევ... მენატრებიო რომ გითხრა ბანალური იქნება...

P.S. ზღვა ღელავს, ქარი ბობოქრობს, მენავეები ტირიან... https://www.youtube.com/watch?v=BtVbGwGnInE

სადღაც ვარ, კედლები თეთრად შეღებილია, ორი კარებს შორის ვდგევარ და ველოდები, მალი-მალ კარები იღება და თეთრხალათიანები გამოდიან ერთი კარებიდან და მეორეში შედიან, ან პირიქით. მე ველოდები, არ ვიცი რას, მაგრამ ვიცი რომ უნდა ველოდო, აფორიაქებული ვარ, ადგილს ვერ ვპოულობ, თითქოს გაქცევაც მინდა , მაგრამ ველოდები. იმავე ოთახში სკამები დგას და ქალები ჩამომსხდარან, ალბად ესენიც ელოდებიან. ხანდახან გამომხედავენ და შემდეგ რაღაცას ჩურჩულებენ. თითქოს ჩემზე, რადგან ისინი ხვდებიან რომ ველოდები რაღაცას, მე კი ვერ ვხვდები რას ველოდები. ამასობაში ერთი კარები იღება და თეთრხალათიანი შემოდის, მას ხელში პლასმასის ვედრო უჭირავს, შემომხედა და ვედრო შემომაჩეჩა_ აჰა წაიღეო... მე ვედროს ვართმევ და მივდივარ, დავდივარ ოთახებში…

როცა ისევ რატომღაც მოგინდება მოუსმინო ამოჩემებულ სიმღერას, დაჯდები იატაკზე და ამოალაგებ ძველ წერილებს წასაკითხად, იქვე სადმე გაცრეცილ დაჭმუჭნულ ფურცელზე დაწერილ ჩემს წერილსაც მოჰკრავ თვალს და გაიფიქრებ: “ამას აქ რა უნდა?“ მერე დაიწყებ კითხვას და გადაირბენს შენს ბაგეზე ღიმილი.მეც ასე მემართება ძველ წერილებს რომ ვკითხულობ. ზოგი ძვირფასია, ზოგი კიდევ ბავშვური. ბევრი კიდევ ის წერილებია რომლებიც ადრესტატს არ მიუვიდა. არა იმიტომ რომ კონვერტი არ იშოვებოდა, უბრალოდ გამბედაობა არ მეყო რომ გამეგზავნა. ამ წერილს კიდევ მომავლიდან გწერ, შენ რომ მოგივა უკვე მრავალი წლის დაწერილი იქნება, შენ აღარ იქნები გოგონა რომელიც ელოდება. არამედ ის ქალი რომელიც ამოჩემებული არასოდეს მოსწყინდება, რადგან “ის მისია.“

ახლა მინდა წერილი მოგწერო, დიდიხანია არ მომიწერია შენთვის, ბოლოს 20 წლის უკან მოგწერე, არ გამომიგზავნია, თუმცა არცერთი წერილი შენდამი მოწერილი არ გამომიგზავნია. ერთხელ მითხარი რომ წერილი გამომიგზავნე და არ მოგსვლიაო? არ მომსვლია...ისიც ვიცი რომ არც გამოგიგზავნია. შეიძლება რომ დაგიწერია და აღარ გამოგიგზავნია. მეც ხომ ეგრე ვშვებოდი. ეს წერილიც არ მოგივა, რადგან არ გამოვაგზავნი. ან რად გინდა ჩემი წერილები? ყველაფერი მოგონებებში დარჩა და წარსულის ნაწილად იქცა. ცოტა ხნის უკან გაგიხსენეთ მე და ხ-მ. მკითხა როგორ შეგიყვარდაო? ვერ წარმოუდგენია რომ შემეძლო შენი შეყვარება. ვუპასუხე რომ ძალიან ყურადღებიანი იყავი ჩემს მიმართ და ამიტომ, კიდევ იმიტომ რომ ლამაზი თვალები გქონდა, ძალიან ლამაზი თითები.…

1

წვიმს ახლა და ვგრძნობ რომ ჩემთან აღარა ხარ, მიმატოვე ისე როგორც გადამფრენმა ფრინველებმა იციან შემოდგომით თავიანთი სამფლობელოს დატოვება და მიფრინავენ თბილ ქვეყნებისკენ. ჩემთან რომ იყავი, მაშინ მზე ანათებდა ჩემს გულში. შენი სილამაზე მათრობდა და ხმა მატკბობდა, ვსვამდი ამ სასმელს და ვიყავი მთვრალი. არ მადარდებდა ჩემს ირგვლივ ბეღურები, ის უბრალო ჩიტუნები.

არც ვიცი საიდან უნდა დავიწყო ან რა უნდა დავიწყო. რა დავარქვა ამ გრძნობას ისიც არ ვიცი. მაგრამ ტკივილს ვგრძნობ და იმასაც ვგრძნობ რომ აღარ გჭირდები. მაგრამ ადრე არ იყო ეგრე, ადრე ბავშვობაში. მაშინ როცა პატარა იყავი. როცა დამინახავდი შენს თვალებზე აციმციმებულ სიხარულს და ღიმილის ნახვას არაფერი სჯობდა. ხელებს გაშლიდი და იწვდი ჩემსკენ ჩასახუტებლად, მეც ჩაგიკრავდი დიდი ხნის მონატრებული. მერე ცისკენ ხელებგაწვდილი ტრიალებდი და შენ ცეკვავდი ვალს, მეც მომინდებოდა მეცეკვა შენთან ერთად, მაგრამ, აბა სად მე და სად ცეკვა? არადა ძალიან მინდოდა და საუკეთესო მასწავლებლებთან დავიწყე სიარული...ამისგან არც არაფერი გამოვიდა, მაგრამ მე ხომ ვცდილობდი...

რვა საათი ხდება.