თუ შემოდგომას დამითქვამ მოსვლას,
მე ხელს ავუქნევ ზაფხულს ხალისით,
ვით ზიზღნარევი ღიმილით მუსრავს
აბეზარ ბუზებს, დიასახლისი.
თუკი გიხილავ ერთი წლის მერე,
თვეებს გორგლებად დავახვევ - თითოს,
სათავსო უჯრას მივუჩენ ფერებს,
ვიდრე მათ მათი დრო გამოითხოვს.
ასწლეულებზე თუ გაიწელა
მათ სათითაოდ ავთვლი თითებით,
დამეფანტება თითები - ყველა,
ნთქავს შავი მიწა მათ - ვან დიმენის.
თუკი უთუოდ გრძელდება გარეთ
ჩვენი სიცოცხლე; სიკვდილს რომ ვევნო,
ქერქს გავიცლიდი სულ ნაფლეთ-ნაფლეთ,
მარადისობის ვიგრძნობდი გემოს.
მაგრამ ამჟამად ის ბანქოს არ შლის,
დრო, განზარხვაზე მიამბობს არას...
მაშფოთებს, როგორც ფუტკარი სახლში,
რომელიც ნესტარს სათუთად მალავს.
Još nema komentara.
Ostavi komentar, započni diskusiju!