zaledwie kontury realnego świata

zniknęła dal

horyzontu linia tuż tuż

jakieś błyski barw zmieszanie

krajobraz krótkowidza

.

skroplone jej łzy

osiadają na włosach

ich chłodny dotyk na twarzy

w bajkowej scenerii natury zanurzona

czujesz się z nią zjednoczona

nie ma linii gdzie

ona i ty

.

tylko ten dziwny niepokój

ten lęk nieistnienia

czy jesteś sama

zniknął

świat

.

tę mgłę

widzę wszędzie

przesłania horyzont prawdy

ścieli się między mną a tobą

ziębi ochładza serca

przenika w głąb

skroploną

łzą

.

słońce ciepły dobry wietrze

czekam na was

i na wiosnę

serc (net)

Patīk 2