Właściciel bloga: azzazello
აჰა, შენ დანა და გამოითხარე, თუ სიხარბის მიზეზი ერთ-ერთი თვალია, შენი რჩევების იმიტომ არ მჯერა, რომ შეცდომებზე არ გისწავლია, ადრე კი, მაგრამ უკვე ამჯერად წარმატებისთვის ვიღს სცალია, როცა იცი, რომ წარმატება ხარ თავად, თან გარშემო ყველა მთვრალია...
არა, მე თავად ლოგიკისკენ არ ვარ, ლოგიკა თუ არ იმოქმედებს ჩემნით, ისინი ჩემზე ფიქრობენ რომ ბრმა ვარ, (დაე) იფიქრონ ჩემი „ლოცვა-კურთხევით“
ხანდახან ისე ვარ, მგონია არ ვარ, ვიყურები ზემოდან, მეძებენ ქვევით, ყველა შენი მოგზაურობის გზა ვარ, ცხენით, მანქანით, რაკეტით, გემით.
შენ იცი, ცურვა რა ძნელია, თან როცა დინება საპირისპიროა, ესეც ხომ კანონზომიერია, რომ რაღაც სულ სანადიროა, გაწყვიტე იმედის ძაფები, მანდ გავლაც კი სასაცილოა, შეწყვიტე ძიება გმირების, დამიჯერე ეს ქვეყანა უგმიროა.
ვიცი სადღც მართალია ის ვინც მე მკარგავს, თუმცა ისიც მართალია, ხედავს ჩემს ვარდნას, ბევრი მოწია, დალია, - დარდებს ვერ ფანტავს, მისი ბიჭი ახალია, მაგრამ მე არ მგავს ... საერთოდ ყველაფერს უკანვე ვაბრუნებ თუ რამე ავიღე, თუ ვერ შემოდიხარ და ისევ ხურდები მე უნდა გავიდე, მე წაგაგებინე, განა მე მოგიგე, რა ვეღარ გაიგე, მეც გამაგებინე „ჰბდდბ“ დან თუ რამე გაიგე ...
მეც ზუსტად იმდენ ხანს ველოდე განთიადს, სანამ ბოლოს და ბოლოს არ გათენდა, ვაღებდი ჩემივე ოთახის აფთიაქს, ის რაღაც ბალახი სიმშვიდეს მაძლევდა, არადა სად აღარ იწვიმა, იქუხა, „მარტო ჩემი საქართველო დასველდა“
მოდი რა, შეეშვი ნაკლების ძიებას, ვერ დათვლი, იმდენი ნაკლია ჩემში, წარმოიდგინე, ის ბავშვიც მე ვარ, მაშინ რომ წაიქცა „ქალაქში მტვერში“ მაინც ავენთე ჭაობში, ვიცურე ქვიშაში, ვანათე ბნელში და როგორც იმ იმპერატორს მეც (მეც) არაფერი მაქვს ხელში .. ყოველი ჩემი ცოდვა, ბოლომდე ცოდვას არ გავს, ისე მეც შემეცოდა თავი, თავს რომ აღარ გავს, მანახე…
სუბიექტია დროებით ძილში, შემოქმედებითად ყოფილა ჩრდილში ნაგანი-ტყვიები პირში, დათესე შიში, ეძებე გიჟი,მუზები წიგნში ვიპოვე სიმშვიდე ტისკში, ბიძგები ფიქრში, სუნია ზიზღის ხედავ შეხედულება თუ როგორი მკიდია, შენც უკვე კარგად, ნაგლად იცი
ვთომარობდი მე სულ ყოველთვის სხვაგან, მიდით და დახურეთ სუყველა ფარდა
რომელიც ლამაზად ჩვენ ქალაქს ფარავს, ხოდა მეც აქვე დავკიდებდი კარავს
იქნებ და რამე საინტერესოს გამოვკრა კბილი რომელიც გარემოს წამლავს
პარავს და მაქციას ვაქცინა ვირთხისგან მიაქვს და ბოლოში სოროში
მალავს
სად მიყავს ნავი, სად მიაქვს ფაქტი, შეხედე ასჯერ მეტი მაქვს თვალი
ყნოსვა და კვალი, შეხედეთ უყურეთ ათასჯერ მეტი მაქვს ქუჩასთან ვალი
კრიმინალური კვარტალი გროვდება ნელ ნელა ნელ ნელა ფილტვებში კვამლი
ვიღაცა გადამეკიდა გადედამოტყნულებული იყო ძალიან მთვრალი
მეც არ დავაყოვნე ავდექი და მეც ეგრევე ამ ობიექტს ხელი ვკარი დაეცა,
დავარდა, და ალბათ ეგრევე დედა მოეტყნა, უი - საწყალი ეძებე კვალი
უბრალოდ სადმე სადარბაზოში უნდა იდებოდეს ფაქტი ლაბორატორიაში
გამოიკვლიე ენის ქვეშ დადებული ერთ ერთი აბი
იქნებ და გავნებს? მზე ეძებს განედს, ლამაზი ფერებით უნდა რომ გაყვეს
მშვიდობა ბაღებს, სიტყვა რომ დაგცდეს, მოგაყოლებენ კოპები ამბებს
გალია საკნები, გეგმა მაქვს პრაბეგის, კარანტინიდან ვინ არის გამქცევი
ბინა და ბავშვები, ყველაფერი უკან დაგრჩება, საერთოდ რაც გაქვს
სათქმელი
თუ ყავს ჩემ ქალაქს კეთილი პატრონი, დროულად მივიღოთ ფერადი კანონი
იქნებ და შეჩერდეს გისოსებს მიღმა, ჩართული უკანონობით წამზომი ბოლოა
რაუნდი ამ ბრძოლას მოვიგებ, მიდით და გაუშვით კოსმოსში პრაგონი თუ
ყავს ჩემ ქალაქს კეთილი პატრონი, დროულად მივიღოთ ფერადი
კანონი
გაბაგამები ყველაფერს აფუჭებს, დიაზეპამი ტკივილს ვერ აყუჩებს, ბოლოს თავში დაიშენ მაგ ჩაქუჩებს და სადღაც ქარში მოიჭამ მაგ ტუჩებს, მერე ვიღაც სილუეტი საბუთებს მოგთხოვს, რაც არის იმას გააბუქებს, მე მგონი, შენ ისევ წარსული გაწუხებს, მე მგონი, წარსული არც უნდა დაბრუნდეს ...
(მომისმინე) იცი რა ?! - მოცემულობამ ჩემზეც იცინა, მომისმინე, იცი რა ?! - არ ვიცი რა არ ვიცი, ვიცი რა ... მომისმინე, იცი რა ?! - აქ მე მგონი ყველამ დაიძინა, მომისმინე, იცი რა ?! - მიწად იქცევი, მოხვედი მიწიდან...
ჩვენი წინაპარი მღეროდა დღეზე, რომელიც იქნებოდა მზიანი, დღემდე პასუხი ვერ ვნახე კითხვაზე: „კაცია ადამიანი ?!“ და ჩემი ეს გულწრფელობა მიიღე, - მიიღე, რომც იყოს გვიანი, „ცუდას რად უნდა მტერობა, კარგია მუდამ მრტიანი“
მტვრიანი თროდან ვიღებ ამ ფეტიშებს, სხვა რეალობაში გეპატიჟბი, ალბათ საგიჟეთში რომ აღარ შემიშვეს, ამიტომ მოვიდნენ ჩემთნ გიჟები, თუ გინდა იყავი, ხელს თუ არ შემიშლი, თუ შენთვის წყნარად და ჩუმად იჯდები, ოდესმე შენც დაინახავ თავს სარკეში, თუ მე ყურადღებით დამაკვირდები...
თუ ინტელექტი ცოდნას ვერ იტევს, უინტელექტო ცოდნას ერიდოს, შენ ისევ იცავ ამ ცრუ ეტიკეტს, მე შეუძლებელია არ მეკიდოს, მე დაგიხოცავდი ფავორიტებს, მე შეგნებულად არ ჩავები ომს, მაგრამ უნდა შევეშვა, ვინც ვერ იგებს და უნდა ვაჩუქო წამები დროს !
მეც აქ ვარ, შენც აქ ხარ, დახუჭე თვალები, ნურც ეხლა, ნურც მერე მზეს ნუ მოეფარები, თუ ისევ გაწვიმდა გადაგეფარები და თუ ჩემთან არ გინდა, ღიაა კარები.
გადი და ხმამაღლა თქვი, რომ მე სახელი არაფერს არ დავარქვი, არ მინდა ტიროდე, მინდა დაგიჭირო თუ სადმე გადავარდი, ზუსტად ვიცოდი არ მომასვენებდა კვირა, ორშაბათი, სამშაბათი, ოთხშაბათს, ხუთშაბათს, პარასკევს ვათენებ, იქნებ მეც მივიღო სხვა შაბათი.
მეც…
თუ ყველა ქალი ოცნებობს ჩემზე. გამოდის რომ ყველა არ მყვარებია და ვინც იყო და არიყო ჩემთვის, გამოდის რომ ისიც არ მყვარებია. საყვარელია თუ მისი ცოლი, დამამშვიდა და გაშალა გული რომ არ ეფიქრა მუდამ ფულზე და ქონოდა თავის უფალი სული, თუ მეგობრობით როგორ დაიწყო და მაინც არ იყო მე არ მჯეროდა, არც შენ გჯეროდა იმ მეგობრობის სულ სხვა ძალა და ლტოლვა ჩნდებოდა, როგორ ჩნდებოდა მონაწერებში სიტყვა დილამდე რომ დარჩებოდა. გადარჩებოდა ნეტავ კი მომწერი არა კიარა გადარჩებოდა. და თუ კი ვინმემ ბოზი გეძახა მთავარია რომ არ ყიდი სხეულს მთავრია რომ შენში ქალია, ქალი რომელიც ჰგავს არაჩვეულს.
ეს შენი ტანის რხევა ყოველთვის, გამოხედვა და ჩუმი ღიმილი, ტყუილი კაცების, რადგან შეგაბან. ტყუილი მხოლოდ ფიქრია ბილწი. ვინც კარგად იცის და მუდამ გაგიგებს ვისაც სწადია ეს გული შენი, ვისაც სწადია შენთან ყოფნა ხო იმას მიეცი შენც დანრჩენი, იმას მიეცი მთელი არსება, იმას მიაპყრე თვალები შენი, გრძნობა გქონდეს და გაჩნდეს სურვილი მიეცი ვნებით მას ყველაფერი. სხვა გოგო მაბავს გრძნობები მერევა ის სხვაკი უკვე შენში მერევა მერე რა თუკი ყველა მიყვარდეს და არა ყველა სახლში მიმყავდეს, შენსვით მინდა რომ თავი შეგახსენონ ნუ დაგავიწყდება გზა მქონდა რთული. დარაბებს მიღმა დაგვიდგა ზამთარი და აღარ დადგა ეს გაზაფხული, მხოლოდ სხეული როდი გნატრულობს, არვიცი რაზე გელაპარაკო, ლექსი თუ როგორ უნდა დავწერო, რომ ეს გაიგო ულაპრაკოდ. მზიდან ნაყოფი სითბო ერიან ეს არსებობა ყველაფერია, მელიან თუ სადმე მელიან მღერიან თუ საით ამას მღერიან უხეში სექსი მძიმე ნარკოტიკი ახლაღა ვხვდები რად შემარჩიე, ხომ კარგად იცი სხვა იდგა შენამდე და პირველი კი შენ შეგამჩნიე, შავ შოკოლადში ერთი ფერია, ჩემი ფერი კი შავი ფერია. ყაყაჩომ გახსნა ყველა…
დაელოდე ანთებს კოცონს, აპირებს ამბოხს.
ქალაქებში ეძებს მოსაუბრეს ოღონდ სანდოს,
ლამაზზს სათნოს ყინულებს, რომ ათბობს.
ოღონდ ისეთს არა, ყოველ მეორეს რომ ჩუქნის ამბორს.
სრულყოფილებაში დათვლი ალბათ ესე გადის საუკუნე,
ალბათ გაისად მთოვს, არაფერი ეშველება მარტში მოწყვეტილ ფოთოლს.
გთხოვ შეიფარო ის შენ ხომ მოგწონს,
ვწუხვარ როცა ვერ გიგებენ არ ესმით შენი,
შენ კიდე სხვას სთხოვ, მაგრამ მე მესმის თქვენი.
გელის ის ისევ გელის, გთხოვ გაუწოდო ხელი,
არამზადებში ეძებე ის მემკვიდრეა ფსკერის.
მერამდენე მცდელობით ერთობი, აცილებ მთვარეს.
სერიოზულ ურთიერთობებში შენ ეძებ მფარველს,
ეძებ ვნებებს არ ნებდები ზეცას,
ჩუქნი მტრედებს, ზეცას ჩუქნი მტრედებს.
ჩაანს ერთი მეორეზე უკეთესი კანონი აქ, ნახე როგორ მიქსევენ ნაგაზს პაგონიანს, თეატრი თამაშობს ქუჩაში პანტონიმას მართლებს პაროლიანს ვინც გებულობს საღოლ იმას, ბარო ბლატატას ძველი სკოლის ვაგონიდან ბინის კედლებში ტყვიებს სიმშვიდე ნაპოვნი აქვს, მე კი მსუბუქ სხეულს დავატარებ ნაკოლკიანს, ქუჩას ვიცნობ ქუჩა მიცნობს ვთამაშობ პაროდიას, გისოსებში ფიქრებს ვნერგავ მაჟორიდან, ამ დროს მალალეტკაც მოქმედებს პრაგონიდან მოგონებეს კუჭავს მშობლის ბოლო ამბორიდან, შთაგონებაც ბავშობიდან გისოსებს განდგომილან ყველაფერში დამნაშავე ისევ რჩება ანონიმად, ყელში ამოგვივა ალბად გამოგვივა რეჟიმი ძირს მაგრამ ჩარჩოებიც ჩამოინგრა, ეს ოცნების კანონია აბა შენ რა გგონია, შენ თუ იცნობ ქუჩას მე კი ვგეგმავ კრიმინალს შენ თუ უსმენ ამას მე კი ვხედავ ბინიდან, შენ თუ ფიქრობ მასსზე მეც კი ვფიქრობ დილიდან, შენ თუ გეგმავ კრიმიალს მაგრამ ალბად ფილმიდან.
midi moipare zizgit savse msopliosgan wignebi
ალბათ სამყარო მიგებს, მაგრამ მე რად მინდა, ვინმე თუ ფიქრობს ჩემზე, ალბათ სულ გაგიჟდა. მსოფლიო თუ მაფასებს ეს არაფერს არ ნიშნავს, მსოფლიოს თუ ვუყვარხარ მადლობთ მე არ მიყვარს. არ ვფიქრობ სიმდიდრეზე, არ ვფიქრობ დიდებაზე, მდინარეებს ვებრძვი საპირისპირო დინებაზე, შენი იყოს გიძღვნი ჩემგან საჩუქრად დედამიწას, თუ არ გყოფნის მიწა, მაშინ გაჩუქებ გალაქტიკას. შემადარებ აისბერგს, განახებ ანტარქტიდას, ჩემი მეორე მე სიბინძურეს ვერ აიტანს, თქვენ რა იცით რაზე ვფიქრობ, რას ინახავს გული, გავრბივარ საზოგადოებისგან დათრგუნული. იცი? მეც შენსავით მარტოს მყვარებია სიარული. მეჩვიდმეტე გაზაფხული რატომღაც აღმოჩნდა რთული, ცოტა პროზა, ცოტა პოეზია ცოტა-ცოტა რომ იცოდე მეც არ დავბადებულვარ მგოსნად, მაგრამ ვითამაშებ, შევითავსებ დაცემულის როლსაც, წაქცეულს…
მე ხომ მგელი ვარ თავისუფალი,ვერ შემაშინებს შიმშილი, თოვა,ჩემი კანონი მუდამ კანონობს,ჩემს ძმობაში ხომ არ არის მტრობა.როცა ზამთარში ფარას ვეწვევი,თქვენ კი ძაღლებო დამხვდებით ავად,მუდამ გახსოვდეთ რომ მე გჯობივართ,ჩემი ბილიკი არის თქვენს ხატად.თქვენ ძაღლები ხართ მოღალატენი,საჭმლის გულისთვის ხალხს ემონებითთუ კი პატრონმა ზურგი გაქციათ,წახვალთ და უცხოს მიეკედლებით.მე კი არავის შევცქერ ხელებში,მე ჩემით გამაქვს ცხოვრების ლელო,ამიტომ მიყვარს მე ჩემი ჯიში,თქვენ გენაცვალეთ იცოცხლეთ მგლებო.მე არ მაშინებს თქვენი სიმრავლე,თქვენი პატრონის ნასროლი ტყვია,მე შეიძლება ბრძოლაში მომკლათ,ვერ დამაჩოქებთ მე მგელი მქვია
ase tu ise ise tu ase mzis amosvlisas gantiadze bevrs vavnebt